Nou. Vandaag was een betere dag dan gisteren. Ik heb nog steeds wel last van overprikkeling. Alleen, zonder de baby op de kamer. De baby is vandaag vertrokken. Dus dat verlicht wel wat stress.

Er is wel een heel luidruchtig kind op de afdeling. Hij is luidruchtig en een beetje irritant. Ik denk dat hij het goed bedoelt. Maar het is gewoon iets wat ik zelfs op een normale dag niet aankan. Hij rijdt rond op zijn elektrische motor op de afdeling. Wat om de een of andere reden mag. Iemand heeft hem die gegeven. En hij kan niet zonder. Ik neem aan dat hij een meltdown krijgt als hij er niet op mag. Hij draait op de motor ook luide muziek. En het lijkt erop dat zijnbegeleider hem niet echt bezig kan houden. Dus in plaats daarvan houdt dit kind iedereen bezig, of ze dat nu willen of niet.

En ik leef een beetje met hem mee. Want ik denk dat hij gewoon heel nieuwsgierig is en zich rot verveelt. Hij komt over als neurodivers. En omdat ik zelf neurodivers ben, kan ik me daar tot op zekere hoogte iets bij voorstellen. Maar voor zover ik weet, ben ik nooit zomaar mensen gaan benaderen en ze van alles gevraagd.

Deze jongen lijkt ook geobsedeerd te zijn door automerken en -types. En als je hem vertelt dat je geen auto hebt, vraagt ​​hij waarom. Het gaat niemand echt iets aan waarom we er wel of geen hebben. Maar hij blijft maar vragen stellen.

Hij vroeg ook of ik vandaag Levi's oma was. En hij meende het serieus. Het was geen "even kijken of ik die persoon kan beledigen"-vraag. Nee, hij meende het serieus. Zie ik er nu echt zo oud uit? Ik weet dat de stress en het slaapgebrek sommige dagen hun tol eisen. Maar kom op...

Op een gegeven moment zat ik met Levi in ​​de gedeelde "woonkamer". Ik probeerde iets te tekenen. En weet je. Een beetje lawaai is prima. Mensen die praten, als het niet te druk is, is het prima. Een beetje achtergrondmuziek is ook prima. Lachende kinderen (als ze niet te luid zijn) zijn ook prima.

Maar deze jongen ging aan dezelfde tafel zitten en zag een spel genaamd Halli Galli. En deze versie had een bel. Zoals je die op recepties ziet. Oh mijn god, die jongen bleef maar op die stomme bel slaan!!! En toen ik opstond om te vertrekken, om niet tegen die jongen te schreeuwen, vroeg hij me waar ik naartoe ging. Ik zei dat ik iets anders moest gaan doen.

Want, nogmaals, hij heeft geen idee dat de dingen die hij doet zo intens zijn dat ik mijn hoofd tegen de muur wil slaan. En ik wil hem ook niet van streek maken. Ik zou tegen mijn eigen kind zeggen dat hij ermee moet ophouden. En ik voed mijn kinderen op een bepaalde manier op. Maar dit is niet mijn kind. Ik kan best wel streng zijn. Mijn kinderen kunnen daar wel tegen. Maar niet elk kind kan daar tegen.

Bovendien probeert hij je ruimte/bubbel binnen te dringen. In dit geval de kamer van mijn zoon. De deur stond op een kier toen de verpleegsters er waren, en hij deed de deur open en begon te luisteren en te kijken. De verpleegsters stuurden hem natuurlijk weg. Ze deden het gordijn en de deur dicht. De jongen begon net op zijn motor te klimmen om bij de deurklink te kunnen (die voor de veiligheid van de kinderen echt heel hoog zit). Toen hij meerdere keren werd weggestuurd en blijkbaar geen andere bezigheid kon vinden, begon hij zijn muziek heel hard te spelen, vlak voor de deur. Maar blijkbaar begon hij onophoudelijk te toeteren toen de verpleging hem vertelde dat hij niet naar de muziek mocht luisteren. Dus het is een van die twee dingen. En al die tijd zat ik hier maar te denken: waar zijn zijn ouders? Heeft hij er geen? Kunnen ze niet bij hem zijn? Ik kan het niet helpen dat ik medelijden met de jongen heb. Maar dat betekent niet dat ik het kan verdragen om bij hem te zijn. Nee. Het is een gevoel van er tegenop zien om in de buurt te zijn. En ik haat het. Ik haat het dat ik me zo voel door een kind.

Over de illustratie van vandaag... Ik teken en schilder veel, meestal als we in het ziekenhuis zijn. Maar deze keer ben ik zo overprikkeld en moe dat ik niet echt veel maak.

Vandaag probeerde ik echter een schattig heksje te tekenen en schilderde haar vervolgens met waterverf. Het is een vrij kleine illustratie. Het maken van een foto bleek dus een uitdaging. Ik vind de kleuren ook wat afwijkend en het ziet er allemaal wazig en slecht getekend uit. Maar eerlijk gezegd ziet het er in het echt schattig uit!

Maar ik denk dat ik er binnenkort ook een digitale versie van wil maken!